Happy Holy!

Vorige week woensdag hadden we een dagje vrij. Het was namelijk internationale vrouwendag! In Nepal krijgen ze bij bijna elke feest- of internationale dag vrij, zelfs op de sterfdag van een man die heel erg belangrijk was voor het onderwijs. Hij wil toch juist dat iedereen zoveel mogelijk naar school gaat lijkt me?!

Maarja, een mooie gelegenheid voor ons om een eendaagse trekking naar Dhampus te maken. De docenten van de HAN die die week in Nepal waren, gingen gezellig mee. We liepen zwetend in de hitte de berg op en we kwamen in de onweer, hagel en regen weer beneden. Toch was het een erg mooie tocht!

Eigenlijk kon ik vrijdagmiddag pas weer lekker douchen in Pokhara, maar omdat er die dag een staking was tegen de regering, zouden er vrijdag geen bussen en taxi’s rijden. Dus wij zijn donderdagavond alvast naar Pokhara gegaan. Was ik achteraf erg blij mee! De studenten die toch besloten om in hun dorpje te blijven, moesten vrijdag op brommertjes in de stromende regen worden opgehaald.

Zaterdag ben ik samen met vier andere studenten mee geweest naar een Healthcamp. Een groep artsen van het Lakecity Ziekenhuis in Pokhara gaat een aantal keer per maand naar verschillende bergdorpjes om de inwoners te controleren. Het is voor deze mensen te duur en/of te ver weg om zelf naar een ziekenhuis in de stad te gaan. Het was een bijzondere dag. Het begon al met de busreis naar het dorpje toe.. Allereerst was het bergpad niet echt voor bussen gemaakt en de inwoners onderweg keken ons ook echt op een manier aan dat daar nog nooit bussen hadden gereden. Op het moment dat we weg slibde en een beetje schuin hingen, was het van mij ook niet zo handig om aan de rest te vragen ‘Hebben jullie ook gehoord dat er gisteren in Nepal een bus een ravijn in is gereden?’. Goede timing haha. Later moesten we ook met z’n alle uitstappen om de bus te duwen, omdat hij zelf niet meer vooruit kwam vanwege het losse zand. Eenmaal aangekomen in het dorpje, begonnen we met een soort ceremonie. Alle artsen werden benoemd, naar voren geroepen, ze kregen een sjaaltje en wat bloemen. Alle inwoners zaten allemaal al op de artsen te wachten. Vervolgens, om 11.45 uur dachten we dat ze eindelijk gingen beginnen, maar toen gingen we eerst lunchen. ‘Er kon niet gewerkt worden met een lege maag.’ Daarna begon het dan eindelijk. De artsen zaten verspreid over de verschillende lege schoollokalen en elk lokaal had een verschillend ‘thema’. De inwoners konden één voor één naar binnen om vragen te stellen. Het was een soort spreekuur. In een lokaal zaten de kinderen, in een ander lokaal vrouwen die een kind hadden gekregen, ergens anders werd bloed geprikt om suiker te testen en in een andere ruimte stond een apparaat om echo’s te maken. Heel interessant om te zien allemaal! Eén vrouw was zwanger. Nog maar elf weken dus helaas konden we het hartje nog niet zien kloppen. Toch heel bijzonder! Een aantal inwoners dachten dat wij ook artsen waren en vroegen of we konden helpen, maar dat lieten we toch maar aan de artsen over. Aan het eind werd de dag natuurlijk weer feestelijk afgesloten. Alle artsen en zelfs wij (!) kregen een certificaat met onze naam erop. Toen we weer naar de bus liepen, zagen we een ambulance staan die ook weer terug naar het ziekenhuis reed. Nouja, een soort Jeep met een rood kruis op de achterkant, ‘ambulance’ op de voorkant en twee kleine bankjes achter de bestuurder. De bankjes waren nog leeg… maar niet voor lang. Wij mochten met z’n vijven mee terug rijden naar het ziekenhuis! Weer een ervaring erbij. En volgens mij heel wat ‘relaxter’ en veiliger dan die bus. De bestuurder vond het wel gezellig.

Ik heb nog nooit zo vaak ‘Happy Holy’ geroepen als op zondag 12 maart. Het was namelijk Holy festival! Iedereen op straat droeg zakjes met gekleurd poeder, er was muziek en er werd veel gedanst. Bijna alle mensen die langs je liepen veegden wat poeder op je gezicht en riepen ‘Happy Holy!’ Aan het eind van de dag hadden we enorm veel verschillende lagen aan verschillende kleuren op ons gezicht zitten. Ik had erg veel geluk dat ik dit keer wel een warme douche had, want het ging er natuurlijk niet zo makkelijk af als op.

Maandag op dinsdagnacht verbleef ik bij Heleen in Thulaketh. Dit is een dorpje aan de andere kant van het grote meer van Pokhara. Het ligt laag, tussen de bergen, waardoor je weer een heel ander uitzicht hebt, maar ook heel mooi. Dinsdag besloot ik om niet met de bus terug naar Serachour te gaan, maar te lopen. Nadat ik mijn twee rugzakken heel creatief over elkaar heen op mijn rug had gebonden, ben ik vertrokken. Onderweg kwam ik regelmatig Nepalezen tegen die mij de weg wezen. Erg lieve en behulpzame mensen allemaal. Ze waren erg nieuwsgierig naar wie ik was, waar ik vandaan kwam en waar ik naartoe ging. Ik liep eerst een heel stuk door het dal langs de rivier. Nouja, echt veel rivier was er op dit moment niet. Vervolgens werd ik door een man een bergpad op gestuurd, waarna ik heel geleidelijk en soms heel stijl naar boven klom. Het klopte dat dit pad richting Serachour liep, maar achteraf had ik pas de volgende berg omhoog moeten klimmen. Op een gegeven moment lag er namelijk een enorm dal tussen mij en Serachour. Heel handig.. Hoe graag ik ook wilde, dit dal was niet echt te bewandelen. Dan maar verder omhoog klimmen. Helaas kwam ik toen een tijdje geen mensen meer tegen en ik zag ook geen huisjes meer staan. Hmm.. wat nu! Totdat ik op een gegeven moment vier koeien, eerder stieren of buffalo ‘s, voorbij zag stormen. Gelukkig kwamen ze niet mijn kant op. Maar, waar buffalo’s zijn, zijn ook mensen! Dus ik klom verder de berg op. In de verte zag ik een man op een van de rijstvelden werken. Hij was erg aardig en is een heel stuk met me mee de goede kant op gelopen. Toen hij me weer alleen verder liet lopen, gaf hij aan dat ik nog ongeveer dertig minuten moest. Die dertig minuten leken wel drie keer na tien minuten opnieuw te beginnen.. Toen ik bijna boven was, liep ik een stuk naar links en vanaf daar kon ik weer de berg afdalen richting Serachour. Ik kende de weg eindelijk weer en was vlak voor de regen bij Yeku aangekomen. Vier uur na mijn vertrek in Thulaketh. Erg leuk om Yeku weer te zien!