Aankomst bij mijn gastgezin in Serachour

Leven in een Nepalees bergdorp, het lijkt wel een droom!

Ook dit verslag is erg lang, maar als je een week zonder internet zit om het verslag te posten en zo ontzettend veel mooie dingen meemaakt, dan kan je ook niet zo veel anders.

Gisterenochtend ben ik aangekomen bij mijn gastgezin in Serachour. We reden er in een busje naartoe en we gingen steeds hoger de bergen in. Hoe hoger, hoe beter vond ik. Het uitzicht was fantastisch. Vanaf de plek waar we de auto uit gingen, moesten we nog ongeveer 20 minuten lopen over een zandpad dat via een steile ‘trap’ van stenen in het dorp uit kwam. Dat was niet zo’n probleem, maar ik had wel een zware backback op mijn rug. Ik heb mijn recordtijd met de backpack verbroken!

Schoolsysteem

We kwamen aan bij de school. Hele aardige mensen. De school bestaat uit groep 3 t/m de tweede klas van de middelbare school (lower second). In Nepal heet het, klas 1 t/m 8. Klas 1 is groep 3, klas 5 is groep 7, etc. Ze hebben kleine stenen klaslokalen en de klassen bestaan ook maar uit 8 tot 15 leerlingen. In Nederland had ik er zelfs 33! Wat een verschil. Maar de leerlingen hier zijn erg druk en kunnen minsten zo veel kabaal maken. ’s Ochtends om 10 uur staan de leerlingen in rijen voor de school en zingen ze met z’n alle het Nepalese volkslied. Vervolgens gaan de leerlingen naar hun eigen klas, maar de docenten…. Die denken dat ze nog wel even lekker in het zonnetje kunnen staan. Het is standaard dat ze pas na 10 of zelfs na 20 minuten naar de klas gaan. Heel bizar. Als de les om de een of andere reden niet doorgaat, door een afspraak bijvoorbeeld, dan wordt dat niet eens aan de leerlingen verteld. Maar de leerlingen zijn het gewend en vinden het totaal geen probleem om nog even gezellig te kletsen.

De leerlingen hebben elke dag hetzelfde rooster. Ze krijgen de volgende vakken: social studies, science, math, Englisch, Nepali, computerlessons en physical lessons. Deze vakken worden gegeven door vakdocenten. Alleen klas 1 (groep 3) heeft één docent die alle vakken geeft. De lessen worden in het Engels gegeven en de schoolboeken zijn ook in het Engels. Er wordt wel veel Nepalees doorheen gepraat. De leerlingen kunnen erg goed Engels, omdat ze dat vanaf jongs af aan al krijgen aangeleerd. Wat betreft de uitspraak, daar zitten nog wel een aantal verbeterpuntjes. De leerlingen gaan 6 dagen per week naar school. Ook op zondag. Alleen op zaterdag is het weekend in Nepal. Wij, de Nederlandse studenten, mogen ons gelukkig wel aan de Nederlandse weekenden houden. De lesdagen zijn van 10.00 uur – 16.00 uur en de lessen duren ongeveer 45 minuten. De docenten komen meestal om iets voor 10 en om 16.05 uur zijn de meeste alweer vertrokken. Wat een leven! Wat een enorm verschil met Nederland. Daar gaan de leerlingen tegenwoordig meestal om 14.15 uur naar huis, maar de docenten zitten nog tot 17.00 uur op school. Daar gaat toch echt iets mis!

Ik kwam gisteren tijdens de middagpauze aan op de school. Ik kreeg meteen, net zoals de andere docenten, wat te eten. Een soort linzenprutje met gepofte rijst. Heerlijk pittig natuurlijk, maar ik begin er al aan te wennen! Al iets om trots op te zijn. Gisteren heb ik trouwens maar liefst drie verschillende soorten rijst gegeten; gepofte, geprakte en vervolgens gebakken (denk ik?) en gekookte rijst, Dhal Bath. Dat laatste krijg ik nu twee keer per dag. Elke ochtend rond 9 uur en elke avond rond 19 uur. We staan wel al rond 7.00 uur op en krijgen dan eerst alleen thee. Best wel wennen!

Na de pauze heb ik bij een aantal lessen gekeken. Nouja, gekeken?! Ik werd meteen aan het werk gezet! Tijdens de les werd er gevraagd of ik spelletjes kende om met de klas te spelen. Ik heb ze ‘commando pinkelen’ en ‘moordenaartje’ (met knipogen) aangeleerd. Ze begrepen het sneller dan ik verwacht had en ze vonden het helemaal super. Dat hebben we vervolgens de rest van de les gedaan. Tijdens een Engels les daarna (bij een andere klas met een andere docent) moest ik beginnen met een spel. De leraren hadden dus blijkbaar positieve verhalen uitgewisseld. Na 15 minuten vroeg ik of we niet een keer met de les moesten beginnen. Ik was namelijk erg benieuwd hoe er les gegeven zou worden. Maar nee hoor, dat ging niet door. Ik kreeg zelf het boek in mijn handen gedrukt om de les te geven. De ‘Present Continious’. ‘Uhm… wat is dat ook alweer?’ En al helemaal ‘Hoe moet ik dat dan uitleggen?’. Het mooiste komt nog. De docent liep gewoon het lokaal uit en kwam niet meer terug. Daar stond ik dan. Maar, het is me wel gelukt!

Gastgezin

Na de lessen werd ik naar mijn gastgezin gebracht. Ongeveer 10 minuten lopen vanaf de school. De weg ernaartoe was al geweldig. Zo mooi! Ik liep tussen de rijstvelden, cactussen en grillige bomen door. De vrouw van mijn gastgezin heet Yeku, een hele lieve vrouw. Haar man werkt op een school in Pokhara en is alleen in het weekend bij Yeku in Serachour. De zoon en twee dochters studeren en werken ook in Pokhara, dus zij wonen door de weeks samen met hun vader in Pokhara. Mina, de oudste dochter (22 jaar) was gisterenavond nog langs gekomen. Ze kan een stuk beter Engels dan Yeku, dus ze heeft veel uitgelegd. Ze zijn ontzettend gastvrij. Ze hebben een erg mooi huisje en een stal met drie koeien en drie geiten. Rondom het huisje verbouwen ze veel verschillende soorten groenten. Inmiddels hebben ze nog maar 2 geiten. Een van de geiten werd net opgehaald. Waar ik al ‘bang’ voor was, klopte. Morgen ‘bleeehht’ die waarschijnlijk niet meer zo veel. Yeku legde uit dat het erg zwaar is om al die beesten in haar eentje te moeten verzorgen en genoeg eten te geven. In het voorjaar groeit er veel gras, maar op die moment niet. Elke dag lopen bijna alle vrouwen en een aantal mannen helemaal naar beneden naar de rivier. Dat is een enorm stuk over allemaal kleine, stijle zandpaadjes waar veel ongelijke keien op liggen. Beneden kappen ze veel hout, bamboestokken en grote bladeren, die ze vervolgens op hun rug naar boven tillen. Zelfs hele oude mensen van rond de 70 zie ik naar boven sjokken. Ook Yeku’s ouders. Best moeilijk om te zien. Ik kan/mag ze niet helpen. Ook in en rondom het huisje niet. Daardoor voel ik me soms best opgelaten. Gasten zijn gasten en de mensen uit het dorp mogen absoluut niet zien dat je je gasten laten werken. Waarschijnlijk/hopelijk mag ik na 1 of 2 weken wel wat helpen in het huishouden.

Nadat ik vandaag thuis kwam van school, besloot ik naar beneden te lopen. Yeku was zelf nog niet terug. Ik was erg benieuwd hoe ver het was. Nou, dat viel vies tegen! Volgens mij ben ik maar halverwege gekomen. Wel langzaam lopend, genietend en foto makend, maar toch. Ook heb ik onderweg veel mensen gesproken. De ouderen met gebarentaal en de wat jongeren in het Engels. De route was echt geweldig mooi. Midden door de natuur met uitzicht op heel veel bergen. In de verte kon ik Pokhara zien liggen. Ik wilde nog een keer mijn kleren gaan wassen en dat kan in de rivier had ik gehoord. Dat leek me een hele bijzondere ervaring om een keer te doen. Dus ik had heel optimistisch mijn vuile was in een rugzak meegenomen. Maar halverwege was het al 17.30 uur en rond 18.00 uur is het al behoorlijk aan het schemeren. Ik heb daarom maar besloten om terug te lopen en binnenkort een keer naar de rivier te gaan. Onderweg was ik een heel liefdevol gezin tegen gekomen. Ze hadden pasgeboren geitjes en gaven me een kruk zodat ik even bij ze kon zitten. Ze boden zelfs aan dat ze de volgende keer wel met me mee willen lopen naar de rivier. Ook vertelden ze dat er tegenover de rivier een bos is waar heel af en toe zelfs tijgers rondlopen. Daar moet ik dus niet heen gaan volgens hun. Stiekem lijkt me het heel erg gaaf! Maar ik denk dat dat niet zo’n slim plan is, helaas. De klim terug naar het gastgezin was erg zwaar en dan te bedenken dat ik niet eens een bos bladeren en takken op mijn rug had. Ik heb enorm veel respect voor de Nepalezen. Ze werken heel erg hard.

Kortom, ik heb al heel erg veel gezien en meegemaakt en ik kijk enorm uit naar de rest van de tijd in dit hele mooie en bijzondere land.