Het moment is daar! Nu ga ik toch echt...

Het moment is daar! Nu moet ik toch echt afscheid gaan nemen…

Vanwege de wifi is het helaas nog niet gelukt om deze blog al eerder online te zetten. Dit is nog van de heenreis.
Deze blog is wel erg lang geworden, dus schrik niet! De heenreis was nogal lang. Ik zal me de volgende keer inhouden ;)

Mijn postadres is trouwens:
Vera Franssen
Dristi Marga, Lakeside-6, Pokhara.
P.O. Box no: 574
Nepal

Daar zit ik dan, in Dubai. Te wachten op de vlucht naar Kathmandu in Nepal. Het is hier net 10.00 uur geweest en in Nederland is het nu 7.00 uur. De appjes van de mensen die al wakker zijn geworden heb ik net ontvangen. Gisteren om 22.00 uur vertrok ik vanuit Schiphol en inmiddels ben ik al zo veel indrukken rijker. Laat ik maar bij het begin beginnen.

Ik wist al erg lang dat ik naar Nepal wilde gaan voor mijn minor om stage te lopen op een basisschool. Mijn tickets waren in de zomervakantie van 2016 al geboekt en ik heb echt naar dit moment toegeleefd. Toch begon ik het steeds spannender te vinden. Logisch natuurlijk. Vier maanden is best een hele tijd, maar toch denk ik dat het zo voorbij is. Ook vind ik het ontzettend leuk en lief dat Lise, Jari en Mama mij komen opzoeken.
Eenmaal op Schiphol heb ik gezellig met mijn ouders en Jari gegeten. Levi kwam ook nog langs. Ik bestelde een wokmaaltijd. Maar niet te vergeten, een Thaise wokmaaltijd. ‘Heeerlijk’ pittig dus, om alvast een beetje in de sfeer te komen. Terwijl ik zelfs nog had gezegd ‘doe maar niet zo pittig’. Dat gaat nog wat worden in Nepal! Vervolgens hebben we met z’n alle, met moeite, mijn flightback om mijn enorme backpack gekregen. Als je achter mij loopt, zie je alleen een paar benen met daarop een rugzak. Na flink wat discussie en verschillende manieren is het eindelijk gelukt. Na het inleveren van de tas was het toch echt tijd om afscheid te gaan nemen. Dat viel nog niet mee, maar ik moest toch echt de poortjes door. De douane verliep gelukkig soepel. Vervolgens kwam ik erachter dat papa nog een rugzakje van mij om had… Gelukkig waren het alleen maar broodjes en Snelle Jelles. Als het daar bij blijft ben ik allang blij. Dat wordt dus niet rustig wennen, maar meteen beginnen met Nepalees eten. Op Schiphol heb ik maar een pak gevulde koeken gekocht. Daar kom ik de reis wel mee door dacht ik. Het pak is nu trouwens wel nog dicht, want in het vliegtuig kreeg ik ook al een grote maaltijd, terwijl ik net gegeten had. Dan heb ik alvast een voorraadje voor de komende maanden. De vlucht is verder goed verlopen. Het was een enorm vliegtuig. Twee verdiepingen, drie of vier delen en twee gangpaden. 3-4-3. Ik vloog met Emirates. Uiteindelijk heb ik wel maar vier uur geslapen ongeveer. Ik ben nu ontzettend moe. 7.30 uur Dubaise (of hoe noem je dat?) tijd waren we geland, maar voor mijn gevoel was het toen 4.00 uur Nederlandse tijd. Toch maar proberen wakker te blijven tot vanavond om een jetlag te verminderen. Als het net zo is als de jetlag van de terugreis van Canada (nu vlieg ik ook naar het oosten) dan ga ik er nog wel een week last van krijgen. We zullen zien.

We zijn in Dubai vlak naast een soort woestijn geland. Deze is met de hand aangelegd hoorde ik later. Ik wist al dat het daar erg warm is, maar ‘als het warm is dan stroop ik mijn lange mouwen wel op’ was iets te optimistisch gedacht. Pfoeh, wat een verschil met Nederland! En ik was nog niet eens buiten. Dus ik dacht, laat ik even lekker wat water in mijn gezicht gooien. Dat deed ik, maar een beetje jammer dat het water uit de kraan bij de wc’s ook warm was.. Gelukkig had ik wel mijn tandenborstel bij me, dan voelde ik me nog een beetje schoon. En een klein flesje deo. De afgelopen keren was ik steeds vergeten de grote fles deo uit mijn tas te halen, voordat we de douane door gingen. Heel slim! En elke keer nam ik me voor om de volgende keer een klein flesje mee te nemen. Goede voornemens.. Maar het is me nu eindelijk gelukt!

Vervolgens liep ik zelfverzekerd weer de hal in. Gewoon borden volgen en dan komt het helemaal goed. Ik dacht net, wat fijn dat het allemaal zo goed gaat. Toen kwam ik bij het bord met de vertrektijden. Hmm, mijn vlucht vertrekt om 12.10 uur, maar bij 12.10 uur staat een vlucht naar Londen. Ook heel leuk, maar niet nu! Ik bleef rustig en keek nog een keer. Nepal stond er toch echt niet bij! Ik bleef nog steeds rustig, tenminste, ik moest van mezelf rustig blijven. Ik ging op zoek naar iemand van de vluchthaven, maar voordat ik iemand gevonden had bedacht ik me. ‘Ohjaaaa, ik moet van terminal 3 naar terminal 2. Opgelost!’ Volgende vraag; waar is terminal 2? Ik ging op zoek naar het busje dat me van terminal 3 naar terminal 2 zou brengen. Het busje dat er op dat moment stond zat helemaal vol, dus ik moest nog even wachten op de volgende. Niet veel later kwam die aangereden en ik stapte in. Ik ging naast iemand zitten op een net te krappe tweepersoons zit. Dat was ook de laatste plek. Dacht ik. Het bleek dat er in het busje ook mensen in het gangpad konden zitten op stoeltjes die uitgeklapt konden worden. Erg krap, maar dat zal niet de eerste keer worden tijdens deze reis vermoed ik. Het viel me nog mee dat er geen mensen op het dak zaten! (Neehoor, zo erg had ik het niet verwacht.) Het was lekker fris in het busje. Het voelde net zoals in Nederland als je het raam een stukje open hebt tijdens het rijden. In Nederland is dat het weer, maar in Dubai is dat de airco. Er zat een Nepalese man naast me. Heel erg vriendelijk. Hij zat met zijn familie in het busje en probeerde met zijn beste Engels een gesprek te voeren. Hij knikte en zei regelmatig ‘Ja’. Ook op het moment dat ik hem een vraag stelde. Dat was erg grappig. Ze vonden het allemaal heel goed dat ik naar Nepal ga om stage te lopen. Heel leuk om te horen. Tijdens het rijden zal ik allemaal grote hekken met prikkeldraadrollen erop. Ook zag ik regelmatig een groepje medewerkers in gele hesjes heel hard voorbij rennen. Maar waarvoor? Na een overstap en twee andere ‘haltes’ kwam ik aan bij terminal 2. Gelukkig had ik genoeg overstaptijd. Op dat moment kwam er ook een groepje gele hesjes naar ons toe gerend. Ze kwamen de koffers, die sommigen mensen in een kleine aanhangwagen achter ons busje hadden gelegd. Iedereen probeert je goed te helpen. Ik merk, nu ik alleen reis, dat ik heel snel contact met mensen maak. Erg leuk. In het vliegtuig sprak ik een Nederlandse man die twee jaar in Hongkong werkt, in het busje sprak ik een man die werkt in de UK, maar in Australië woont, in weer een andere bus sprak ik een vrouw die in de USA woont en haar moeder woont in Nepal. Zo gaat de tijd snel en leer ik van iedereen weer wat bij en kan ik even goed Engels oefenen. Volgens mij word ik ook beroemd, haha. De Nepalese broer van de vrouw uit de USA was tijdens de busreis aan het filmen. Het viel totaal niet op dat hij heel stiekem zijn mobiel steeds op mij richtte. Heel onopvallend. Heel bijzonder, een blonde vrouw. Toen ik de hal binnenkwam voelde ik me behoorlijk bekeken. Veel getinte mensen, bijna alleen maar. Ik zag maar weinig blanke. Veel mensen, vooral de mannen, keken me aan. Ik voelde me best wel een vreemdeling. Niet te veel op letten en gewoon doorlopen dacht ik bij mezelf. Dat werkte wel. Stiekem moest ik er wel een beetje om lachen. Bij de balie werd ik goed geholpen en verwezen naar de douane. Eenmaal door de douane zag ik veel verschillende mensen met hoofddoeken, boerka’s, tulbanden en lange witte kleding tegen de warmte. Ze hadden bijna allemaal slippers of sandalen aan. Kom ik daar aan met mijn lompe, veel te hete bergschoenen. Heerlijk! Maarja, in Nepal zal ik blij zijn dat ik ze bij me heb! Ik ging opzoek naar een toilet. Ze hebben zelfs bij de wc’s aparte ruimtes om te bidden. Er stond een plaatje van een moskee op de deur met ‘prayerrooms’ erop. Stiekem wilde ik het liefst even een kijkje nemen, maar dat durfde ik niet. Daar was ik vast totaal niet toegestaan met die lompe schoenen. Daarna heb ik een fles water gekocht. Je kon er met euro’s betalen. Mijn wisselgeld bestond uit euro’s en Dubais geld, want de euro’s waren op. Nu kan ik wel zeggen dat ik geld heb uit Dubai! Dat kan lang niet iedereen. Toen ik in de rij stond te wachten (nouja rij, er stond maar één iemand voor me) werd de fles water zelfs door een medewerker van me overgenomen en vast op de balie gezet, zodat ik hem niet hoefde te dragen. Vervolgens zocht ik een plekje bij de gate. Het was erg druk. Tussen de vele mensen zag ik een ander blank meisje zitten met een laptop. Daar ben ik maar naast gaan zitten. Inmiddels zit ik daar nu nog steeds. Het is hier nu 11.12 uur en vanaf 11.25 uur kan ik het vliegtuig in. Vanavond rond 18 uur zal ik in Kathmandu aankomen. In Nederland is het dan ongeveer 13.00 uur. Dus nog een paar uurtjes te gaan en dan kan het echte avontuur gaan beginnen! Ik heb er enorm veel zin in!


The game is on!

Het wordt nu wel erg lang voor een blog, maar ik heb nog niet de gelegenheid gehad om het online te zetten. Ik werd net even goed ‘wakker geschud’! En ik ben er erg blij mee dat dat nu, de eerste dag al gebeurt. Ik zit inmiddels in het vliegtuig van Dubai naar Kathmandu. Dit vliegtuig is een stuk kleiner en minder luxe. Drie stoelen, gangpad, weer drie stoelen. Ik zit aan de linker kant. Vanaf daar is straks (hopelijk!) de Himalaya te zien. Dat was een tip van René, de oprichter van Stichting Maya waarmee ik deze reis ga doen. Ik zit wel aan het gangpad, waardoor ik helaas niet zo goed naar buiten kan kijken. Naast mij zitten twee Nepalese jongens. Ik heb ‘hi’ gezegd aan het begin, maar verder heb ik ze niet gesproken. Toen ik net in het vliegtuig zat, deed ik eerst een poging tot slapen. Vervolgens zijn allebei de jongens een keer naar het toilet geweest. De jongen naast mij liet zijn tas toen gewoon op zijn stoel liggen. Niks aan de hand. Vervolgens ging ik naar het toilet. Eigenlijk wilde ik het ophouden, maar dat ging niet meer lukken voor een paar uur. Ik was, voordat ik naar de wc ging, met mijn laptop bezig. Deze had ik weer in de hoes gedaan. Ik twijfelde, maar ik had de laptop uiteindelijk toch onder mijn vest en fleecedeken op de stoel gelegd. Mijn tas ligt voor me op de grond, onder de stoel voor me. Ik dacht, dat kan wel even. Zij deden het ook en ik ben zo weer terug. Het is ook totaal niet praktisch om die dingen mee te moeten nemen. Er stonden twee mensen voor me in de rij bij het toilet, dus ik moest even wachten. Ondertussen keek ik naar mijn plaats. Rij negen, dus dat was nog redelijk in de buurt. Ik zag de jongens naar mijn stoel kijken, beetje lachen, contact maken met bekenden van ze een rij naast ons. Het voelde niet goed. Ze keken mij soms ook aan en wezen een keer. Daardoor ben ik teug gelopen en heb ik de laptop meegenomen. Maar mijn tas lag er ook nog. Ik had het even kort uitgelegd aan de stewardess die ook naast het toilet stond. Ik zei dat ik me niet echt veilig voelde over mijn tas. Ze vroeg waarom ik de tas dan niet gewoon meenam? Daar had ze eigenlijk helemaal gelijk in. Dus ik de tas halen. Poging drie om naar het toilet te gaan. Opgepropt met al die spullen in een kleine ruimte. Maar het is goed gekomen. Het voelde voor mij zo raar om alles mee te nemen. Net alsof ik ze dan niet vertrouw en zij doen het ook gewoon. Maar eigenlijk moet ik ze ook niet zomaar vertrouwen! Hoe aardig ze ook doen. Eigenlijk ook wel logisch. Die arme Nepalezen die allemaal dure spullen zomaar voor het grijpen hebben van een ‘rijke’ Europeaan. Gemiste kans! Dus vanaf nu weet ik dat ik gewoon altijd al mijn spullen bij me moet houden. Hoe onpraktisch het soms ook is. Goede wake up call! Ik ga er tijdens deze reis zeker op letten.