Op naar de top!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog online heb gezet, maar dat betekent zeker niet dat ik niks heb gedaan. In tegendeel, ik ben zelfs negen dagen de bergen in geweest op trekking. We gingen met een groep van vijftien studenten. Een deel daarvan heeft de Poonhill trekking van vijf dagen gedaan en het andere deel, waaronder ik, zou vanuit de Poonhill verder lopen naar Annapourna Basecamp en dan tien dagen onderweg zijn. Uiteindelijk is dit plan iets veranderd. Omdat onze gidsen onderweg zeiden dat er ook een hele mooie andere route is en vanwege de vele sneeuwval bij Basecamp, zijn we vanuit de Poonhill naar de Fishtail gegaan. We zijn naar Highcamp geklommen en de berg Fishtail, ligt daarnaast. Vanaf daar zou je, bij helder weer, Basecamp kunnen zien liggen. Helaas was het bij ons niet zo helder.. maar toch was het een enorm mooie route en gaf het zeker een voldaan gevoel toen we Highcamp hadden bereikt!

De eerste dag van de trekking begon al erg zwaar. We werden eerst met een busje naar de beginplek gebracht. Dat was ongeveer twee uur rijden vanaf Pokhara. Het was ontzettend heet die dag en het was voor iedereen nog even wennen. Allemaal een grote backpack op onze rug en lopen maar. Toch vond ik het erg leuk. Halverwege de route werd het steeds donkerder en op een gegeven moment begon het te onweren. Vervolgens kwam er heel veel regen en ook nog hagel uit de lucht vallen. Ik vond het ook wel weer iets hebben. De laatste paar uur bestond uit grote stenen trappen. Dat was best wel afzien. En we deden het ook nog eens voor de lol, vrijwillig! Maar toen we aankwamen bij ons eerste hostel, hadden we zelfs een warme douche tot onze beschikking. Dat was erg lekker. Daar heb ik zeker van genoten, want we hadden lang niet alle dagen een douche. Ik heb zelfs ook een keer traditioneel met een grote bak met water gedouched. Een hele ervaring.

Vanaf onze slaapplek op de eerste dag konden we geen water meer kopen in flessen. Al het eten en drinken moest namelijk per ezel naar boven worden gebracht. (Die ezels moesten we trouwens regelmatig inhalen. Dat was nog een hele klus op een steile, natgeregende trap.) Daarom kregen we ‘waterpillen’. Nadat je je flesje had gevuld met water, wat gelukkig wel overal kon, deed je een waterpil in je fles en na een halfuurtje konden we het weer drinken. Ideaal! Nadat we lekker hadden gedouched en onze kleren en schoenen bij de vuurkachel hadden gelegd om te laten drogen, hebben we heerlijk gegeten, thee gedronken en spelletjes gedaan. Daarna vroeg naar bed, want de volgende dag moesten we weer aan de bak!

Zo gingen ongeveer alle dagen. Er kwam een soort ritme in. Onderweg hebben we mogen genieten van veel verschillende landschappen; bossen met riviertjes en heel veel mos, bossen met enorme kale droge bomen, bergpaadjes met uitzicht over een enorm dal, duinachtige landschappen, besneeuwde paadjes, paden waar je geen hand voor ogen zag door de mist, etc. Op de dag van Poonhill moesten we al om 5.15 uur vertrekken. We mochten onze backpacks gelukkig even bij het hostel laten liggen en vanuit daar moesten we ongeveer een uur naar boven klimmen. Het was nog donker toen we vertrokken en we droegen allemaal mooie hoofdlampjes. Het begon steeds meer te schemeren en toen we eenmaal boven waren, zagen we heel mooi de zon opkomen achter de enorme besneeuwde bergtoppen. Poonhill. Wat was dat ontzettend mooi. Er was een panorama te zien van ongeveer acht verschillende besneeuwde enorme bergtoppen achter elkaar. Nadat we een tijdje van het uitzicht hadden genoten, veel foto’s hadden gemaakt en een heerlijk kopje thee hadden gedronken, zijn we weer naar beneden terug naar het hostel gelopen, beter gezegd, gerend. Ik liep achteraan, samen met de gids en hij begon opeens de trappen af te rennen. Ik rende maar met hem mee en kwam er achter dat dat eigenlijk veel fijner was. Naar beneden lopen is erg zwaar voor je knieën. Doordat je rent, doet het veel minder pijn aan je knieën. Sommige dagen moesten we ook een paar uur achter elkaar naar beneden. Dat was soms wel zwaarder dan heel steil naar boven klimmen. Dan verlangde ik zelfs naar een stuk klimmen.

Op de vijfde dag zijn we opgesplitst in twee groepen. Eigenlijk zouden we met tien studenten plus een gids verder gaan. Uiteindelijk waren daar helaas maar zes van overgebleven, vanwege ziekte, blaren en blessures. Vanaf toen begon het echte zware klimmen. Soms moesten we zelfs met handen en voeten klimmen. Ontzettend gaaf om te doen. Ook hebben we een keer tussen een kudde schapen door moeten lopen. Uiteindelijk kwamen we bij Basecamp aan. Het was daar al een stuk kouder. Basecamp zou onze slaapplek worden voor die nacht, dus we konden daar onze backpacks laten tijdens onze tocht naar Highcamp die middag. Dat scheelde al erg veel, want het was echt een zware tocht. Ik merkte onderweg dat er minder zuurstof in de lucht zat en dat ik daardoor sneller buiten adem was tijdens het lopen. Ook kreeg ik op een gegeven moment een beetje hoofdpijn. Gelukkig is dat allemaal weer goed gekomen. Hoe hoger we kwamen, hoe mistiger het werd. We hebben ook nog onze spikes gedragen om niet uit te glijden, wat overigens bij de meesten wel een aantal keer gebeurd is. Dan had de rest ook weer wat te lachen. Onderweg ook nog een paar bergratten tegen gekomen. Gelukkig zagen ze er veel liever uit dan dat de naam klinkt. Toen we bijna boven waren, zagen we opeens een schim van een klein Nepalees mannetje staan. Hij stond daar met een klein kraampje, thee en chocoladerepen te verkopen. Die thee konden we op dat moment wel gebruiken! Ondanks de mist, was het een hele mooie ervaring om daar op ongeveer 4100 meter boven op de top van de berg te staan!

Op de achtste dag kregen we de mogelijkheid om te abseilen van een waterval, canyoning, werd dat ook wel genoemd. Heleen en ik hebben deze kans gegrepen en daar hebben we zeker geen spijt van gehad! Het was heel erg gaaf om te doen! Bovenaan hebben we ook nog even in het water onder een waterval gezwommen. Ná het abseilen kwam ik er wel achter dat ik twee mooie ronde wondjes op mijn voet had van bloedzuigers. Het stopte namelijk niet meer met bloeden en bloedzuigers stoppen een soort antistollingsmiddel in je voet. Gelukkig deed het geen pijn. Heb ik dat ook weer een keer meegemaakt.

Op de laatste dag, na een uur lopen, kwamen we opeens een hele mooie auto met een grote laadbak tegen. Wij vonden het helemaal niet erg dat we een stukje mee mochten liften achter in de bak. Dat mochten we alleen niet tegen onze hotelbaas zeggen, want liften tijdens een trekking kan natuurlijk echt niet! We moesten ons wel goed vasthouden want de auto reed door allemaal kuilen, riviertjes en stenen heen. Door deze lift waren we net iets eerder bij het hotel en konden we weer heerlijk genieten van een warme douche, water zónder pillen, een zacht bed en een lekkere lunch in een restaurantje aan het water. Toch heb ik zeker geen spijt gehad van die mooie trekking! Het is een ervaring die ik nooit meer zal vergeten.