Sponsor een kind!

Vorige week ben ik van Serachour naar Adhikaridanda gelopen, een dorpje aan de andere kant van het dal. Ik had een pakketje bij me voor een sponsorkind van Stichting Maya. Bij Stichting Maya kun je namelijk sponsor worden van een kind uit een arm gezin, zodat hij/zij voor vijf jaar lang naar school kan. Een heel mooi initiatief! Een van de sponsoren in Nederland heeft mij een pakketje meegegeven met leuk en handig speelgoed voor haar sponsorkind, Amrita.

Anne, een andere student, verblijft bij een gastgezin in Adhikaridanda. Samen zijn we naar de basisschool in het dorp gelopen. We dachten dat we daar Amrita zouden ontmoeten, even gezellig kletsen, spelen, het pakketje aan haar overhandigen en dan weer terug. Maar het liep iets anders. Een docent zei dat ze die dag niet op school was. ‘Ik laat het huis wel even zien’, zei hij. We dachten, ‘Ooh, dan kan het niet zo ver zijn’. Maar i.p.v. dat hij met ons de school uit ging, liep hij een aantal trappen op naar het dak van de school. Vanuit daar wees hij in de verte naar een huisje midden in het dal… Dat is toch wel iets verder dan ‘even’ bij haar op bezoek. ‘Voor mij twintig en voor jullie dertig minuten lopen’ zei hij. Maar goed, het leek ons eigenlijk ook wel heel erg leuk om daarheen te wandelen. Beter gezegd, klimmen, maar dan naar beneden.

Onderweg kwamen we een jongen tegen. We lieten een foto van Amrita zien en toen liep hij helemaal met ons mee naar het afgelegen huisje. Zijn tempo was wel een stuk hoger. Elke keer toen wij harder begonnen te lopen om hem bij te houden, begon hij weer te rennen. Toen hebben we het maar opgegeven en zijn lekker op ons eigen tempo gaan lopen. Heerlijk genietend van het uitzicht. Eenmaal aangekomen bij het huisje, werden we heel hartelijk ontvangen. We kregen een kopje thee, terwijl zij geen thee dronken op dat moment. Amrita woont in een groot gezin. Haar vader heeft twee vrouwen, waaronder één Amrita’s moeder. Ze heeft ongeveer acht oudere zussen en twee jongere broertjes. In Nepal is het erg belangrijk om tenminste één zoon te hebben. Vandaar het grote gezin gok ik. Amrita was erg blij met de verassing, waaronder bellenblaas, ballonnen, dropjes, haarelastiekjes, haarborstel, papier en stiften. Het was een erg bijzonder en mooi bezoek.

Zondag ben ik samen met twee andere studenten een ‘rondje’ gaan mountainbiken. Rondom het meer, dus dan zou je verwachten dat het redelijk vlak is. Maar als er aan één kant van het meer een enorme berg staat, dan wordt het een ander verhaal. Dit was mountainbiken in ‘echte’ mountains. Zelf mountainbike ik niet vaak, maar ik vind het wel erg leuk. Dus ik was erg benieuwd hoe het zou gaan. Tijdens het klimmen heb ik me wel een aantal keer afgevraagd waarom ik het ook alweer zo leuk vond.. maar op de momenten dat ik om me heen naar het uitzicht keek, wist ik weer waarom ik zo blij was dat ik ben meegegaan. Helaas was het behoorlijk bewolkt, waardoor we de besneeuwde bergtoppen in de verte niet konden zien. Dat betekent dus dat ik nog maar een keertje terug moet gaan. Boven op de berg hebben we pauze gehouden bij de ‘World Peace Pagode’. Helaas begon het boven erg hard te regenen en waaien, dus we hebben de Pagode niet goed kunnen bekijken. Nog een reden om terug te gaan. Ondanks het weer, was het een hele mooie tocht.

Afgelopen week gingen Maureen en Michelle, twee andere studenten, met me mee naar Serachour. Michelles taak was om bij alle sponsorkinderen langs te gaan om wat foto’s te maken en een verslagje over het kind te schrijven. Een update, hoe het met ze gaat. Alle sponsoren krijgen eens in de zoveel tijd een verslagje over hun sponsorkind. Ik was met Michelle meegegaan. Het was erg leuk en bijzonder. We werden overal heel hartelijk ontvangen en mochten alle huisjes ook van binnen bekijken. We kregen weer thee aangeboden en een krukje om op te zitten. Een aantal sponsorkinderen zitten in mijn stageklas. Maar in Nepal is het helemaal niet raar als leerlingen en docenten ná school bij elkaar thee zitten te drinken. Het hele dorp kent elkaar. Als de kinderen thuis komen van school, kleden ze zich om (op school dragen ze schooluniformen) en daarna is er geen verschil meer.

Mijn ouders gaan ook een kindje uit Serachour sponsoren. Volgende week ga ik bij haar op bezoek. Ik ben erg benieuwd! Ik vind het heel mooi dat dit kan. Op deze manier weet je dat het geld voor het goede doel ook echt goed wordt besteed en niet alleen maar naar de organisatie gaat. Dus als je meer wilt weten over het sponsoren van een kindje in Nepal, zodat hij/zij voor vijf jaar lang naar school kan, kijk dan even voor meer informatie op de site van Stichting Maya! Zeker een aanrader.

Vanochtend ben ik samen met Yeku melk gaan wegbrengen en vervolgens hebben we twee zakken rijst getild naar de ‘rijstmachine’ aan het begin van het dorp. Als rijst van het land komt, zit er nog een schilletje omheen. De enorme hoeveelheid rijstkorrels werd drie keer door een machine gehaald, die ervoor zorgde dat de schilletjes eraf gingen. Vervolgens werd het nog een keer door een andere machine gegooid. Daarvan weet ik de functie niet precies, maar aan de ene kant kwam rijst uit de machine en aan de andere kant een soort poeder. Dat wordt gebruikt, aangelengd met water, als koeienvoer. De schilletjes worden gebruikt als een soort zaagsel in de koeienstal, dat vocht opneemt, en de rijst wordt gebruikt om te eten. Niks gaat verloren! De man die werkt bij de machines, krijgt betaald door middel van rijst. Hij krijgt een deel van de hoeveelheid rijst en dat verkoopt hij weer, waardoor hij geld verdient. De meeste boeren in Serachour hebben namelijk niet veel geld, maar wel veel rijst. Heel mooi dat het zo geregeld kan worden. De meeste mensen zijn zelfvoorzienend, dus hebben ook niet veel geld nodig.

Inmiddels is het hier 19.00 uur en hartstikke donker. Nog donkerder dan normaal, want de stroom ligt er al een tijdje uit. Dat is heel normaal hier in Nepal. Ik kan de toetsen van mijn laptop ook niet meer lezen, dus het wordt maar eens tijd om te stoppen met deze blog. Hopelijk doet de stroom het zo weer, anders wordt het gezellig in het donker eten samen met Yeku. Ook weer een ervaring erbij! Het heeft even geduurd, maar sinds kort eet ik de Dal Bhat met mijn handen, net zoals alle Nepalezen. Ik moet me toch goed aanpassen aan de cultuur. Het leek me niet echt smakelijk, maar eigenlijk eet het heel erg lekker. Dus ik ga nu snel maar even mijn handen wassen!